حکایت عشق

گنجینه مطالب ادبی و عشقولانه

حکایت عشق

گنجینه مطالب ادبی و عشقولانه

فروغ

اومدی تو سرنوشتم
                       بی بهونه پا گذاشتی
                                              اما تا قایقی اومد
                                                                 از منو دلم گذشتی
                                                                                     رفتی با قایق عشقت
                                               سوی روشنی فردا
                                                                  منو دل اما نشستیم
                                                                                      چشم به راهت لبه دریا

شب (شعر نشر نشده ای از سهراب سپهری)

صندلی را بیاور میان سخن های سبز نجومی
ای دهانی پر از منظره !
گوش احسای مشتاق ترسیم یک باغ پیش از خسوف است .
برگ انجیر ظلمت
عفت سنگ را منتشر می کند
وزن اعداد از روی بازوی وارسته آب می افتد .
رو به سمت چه وهمی نشستم که پیشاام خیس شد
آه ؛ ای الکل ترس مبداء!
در خطاب تو انگشتهای من از هوش رفتند
دستم امشب از اینجاست تا میوه ای از سر باغ ما قبل تاریخ
دستم امشب نهایت ندارد.
این درختان با ندازه ی ترس من برگ دارند
ای پدر های ممتد که در متن اندازه های فضا هستید !
خط کش من در ابعاد قطعیت شب
دقت پاک موروثی اش راهدر داد
جسم تدبیر روزانه در یاًس ادراک حس شد .
سردی هوش مثل عرق از مسامات تن می تراود
ای سر آغاز های ملون !
دستهای مرا روی وجدان جادو حرارت دهید !
من هنوز
لاله گوش خود را به سمت صدای قدیم عناصر جلا می دهم
من هنوز
تشنه آبهای مشبک هستم
و هنوز از تماشای شمش طلا دشنه ام را صدا می زنم
دکمه های قبای من از جنس اوراد فیرو زه ای رنگ اعصار جادوست .
در علفزار پیش از شیوع گل سرخ در ذهن
آخرین جشن جسمانی ما به پا بود .
من در این جشن آواز انگشت ها را میان ظروف گلی می شنیدم .
و نگاهی پر از کوچ شمشاد ها بود .
ای قدیمی ترین سطح یک باغ در سطح یک حزن !
جذبه تو مرا همچنان برد تا به این دستگاه ظرافت رسانید
روی پیشانی من چه دستی رقم می زند : انحراف خوشایند ؟
شاید
 ا ( ای خواننده؛ در این تپش های مشکوک ؛ لیوان آب
 ص صریحی بنوشیم
چشم در ماسه کهکشان جای پای چه پیمانه ای را صدا می زند ؟
کاسه از خضوع گوارای مقیاس پر شد
روی شن های انسانی امشب عزای الفباست
شرم گفتار دست مرا مر تعش میکنند : آ( آری
مجمعی بود در مرتع پشت تاریخ
و در آن مجمع دلگشای توحش
از میان همه حاضرین ؛ فک من از غرور تکلم ترک خورد .
بعد
من که تا زانو
در خلوص سکوت نباتی فرو رفته بودم
دست و رو را در اصوات موزون اشکال شستم .
بعد در فصل دیگر
کفش من تر شد از « لفظ » شبنم .
بعد ؛ وقتی که بالای سنگی نشستم
غیبت سنگ را از سرشت کف پای خود می شنیدم
بعد دیدم که از موسم من ذات یک شاخه پرهیز می کرد.
ای شب ارتجالی !
دستمال من از خوشه های پریشان تکرار پر بود
پشت دیوار خورشیدی باغ
یک پرستوی ؛ هجری که می رفت تا انس ظلمت
دستمال مرا برد .
اولین ریگ الهام در زیر کفشم صدا کرد .
خون من میزبان رقیق فضا شد .
نبض من در میان عناصر شنا کرد .
خواب آرنج من در بهار سر من شکفت .
ای شب ...
نه ؛ چه میگویم
آب شد جسم پاک مخاطب در ادراک متن دریچه .
سمت انگشت من باصفا شد .

با من بمون

با من که تنها عاشق چشمای مست و نازتم

با من که هر جا که باشم عشق تو رو داد میزنم

با من که توی آسمون عکس چشاتو میکشم

با من که از پشت نگات طلوع خورشید میبینم

با من که در فراغ تو قاب چشام ابری میشه

با من که لحظه وداع غم توی قلبم میشینه

با من که بین آدما فقط تو رو جار میزنم

با من که تا نفس دارم ز عشق تو دم میزنم

با من که جای خوبیهات قلبمو هدیه میکنم

با من که از خود خدا قول رسیدن میگیرم

با من که تنها همدمم آغوش عکسای توئه

با من که بهترین دمم لحظه گریه کردنه

با من که جای خنده هات بوسه به لبهات میزنم

با من که اسم نازتو روی دلم حک میکنم

با من که نذر هر شبم فال چشای مستته

با من که شعر عاشقیم اسم تو رو داد زدنه

با من بمون عروسکم با من بمون ترانه ام


هر چی میگم بذار بشه

وقتی تاریکی شبها رو چشام پا میذاره
نور چشمای قشنگت توی قلبم میزنه
وقتی سرمای زمستون توی رگهام میزنه
گرمی دستای نازت منو آروم میکنه
وقتی تلخی فراغت تو نگام موج میزنه
شهد بوسه لبانت رو دلم ساز میزنه
وقتی کابوس جدایی رو دلم خط میزنه
روی خواب خط میکشم تا منو داغون نکنه
وقتی لحظه وصالت داد رفتن میزنه
ابر چشمای غریبم تا سحر زار میزنه
وقتی قصه رسیدن کج و ناخوانا میشه
واژه هرگز نمیخوام واسه من خوانا میشه
وقتی رسم و عادت بدقولیهات تازه میشه
رد پای گریه هام رو صورتم خط میذاره
وقتی قفل دستات از دستای من جدا میشه
زنگ خوابیده قلبم بی صدا کنده میشه
آی خدای عاشقا دلم میخواد بهت بگه
اگه به عشقم برسم چیزی ازت کم نمیشه
فدای مهربونیهات قصه ما تموم نشه
گوشه نگاهی بکنی واسه عشق ما بسه
نذار گل وصال ما به دست تقدیر برسه
واسه یه بار هم که شده هر چی میگم بذار بشه